ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ: ...Περιέργως πώς, οι πρώτες μου αναμνήσεις δίνουν μια εικόνα διαφοροποίησης. Ένα είδος υποψίας δηλαδή ότι αν δεν εξερευνούσα την πραγματικότητα από τη σκοπιά της γλώσσας, από κείνη της σημασιολογικής της διάστασης, η πραγματικότητα για μένα δεν ήταν ολοκληρωμένη, δεν με ικανοποιούσε. Επιπλέον -αυτό λίγο αργότερα, όταν ήμουν πια οχτώ ή εννέα ετών- ξεκίνησε μια περίοδος που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη και να με οδηγήσει στην τρέλα ήταν η εποχή που οι λέξεις άρχισαν να έχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη αξία από τα ίδια τα πράγματα.
ΟΜΑΡ ΠΡΕΓΟ: Ένα είδος υποκατάστασης της πραγματικότητας...
ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ: Η σαγήνη που ασκούσαν πάνω μου οι λέξεις. Υπήρχαν λέξεις που μου άρεσαν, κάποιες που δεν μου άρεσαν, άλλες που είχαν κάποιο σχήμα, κάποιο χρώμα. Μία από τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι να γράφω λέξεις με το δάχτυλο πάνω στον τοίχο όταν ήμουν άρρωστος ....
Τέντωνα το δάχτυλο κι έγραφα λέξεις, τις έβλεπα να παίρνουν μορφή στον χώρο. Πολλές απ αυτές ήταν ήδη φετίχ, λέξεις μαγικές.
Έκτοτε η κατάσταση αυτή με ακολουθούσε.