Εν αρχή ένα υγρό χαμόγελο. Βουρκωμένο. Από κει ξεκίνησε η χαρά. Η πριγκίπισσα θάβει το παλιό φιδοπουκάμισο στα έγκατα της γης. Αναβαθμίζει κήπους εσώτερους. Όνειρa καταγράφει σε φωλιές περιστεριών.

Στην απόλυτη σιωπή ήχους αφουγκράζεται.

Ένας ύμνος για τους μοναχικούς της ζωής και τους εραστές της φαντασίας αποτελεί η νουβέλα «Η πριγκίπισσα του Λωτού». Παρά τα πρόσωπα, τις εικόνες, τις πληροφορίες, τις δράσεις, η ηρωίδα-πριγκίπισσα αναζητά στιγμές μοναδικές, ονειρεύεται, φοβάται, θυμάται, αλλά και πειραματίζεται σε έναν τόπο κι ένα τοπίο τόσο παραμυθένιο, όσο και αφόρητα γήινο, καθημερινό. Ανθρώπινη μορφή που πασχίζει να αγγίξει και να αγγιχθεί, να νιώσει και να γίνει κατανοητή: Θα μπω στους πόρους του μυαλού και τις ρίζες της καρδιάς σου.