«Όταν κλαίω και στενάζω για τις αμαρτίες μου, βαθαίνει η καρδιά μου. Αναστενάζω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου και ανακουφίζομαι. Η ευχή τρέχει, τρέχει... και, σε ανύποπτο χρόνο, δεν ξέρω πώς, με τα "κιάλια" της καρδιάς βλέπω το άπλετον εκείνο Φως, που νους δεν χωράει και γλώσσα δεν διηγάται... Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο του ουρανού! Ο ουρανός κρύβει πολλά μυστήρια... Το Φως είναι άπλετον, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι ασχημάτιστο, όμοιο. Είναι γεμάτο πληροφορίες. Πολλά ανεξήγητα εξηγούνται μέσα σ αυτό. Κάποια μπορείς να διηγηθείς, αλλά τα περισσότερα όχι. Είναι το Φως του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Σ ένα Φως φαίνονται και οι Τρεις, αλλά διακρίνονται και σαν τρία Φώτα, που είναι ένα Φως! Δεν ξέρω να σας το περιγράψω... Ο άναρχος Πατέρας δεν φαίνεται... Ουδείς τον είδε, ούτε θα τον δει ποτέ ούτε οι άγγελοι. Τον κρύβει το πολύ Φως... Φαίνεται όμως η αγαθότητά του, η αγάπη του, που δεν περιγράφεται, η πρόνοιά του για τον κόσμο, η ανεκτικότητα και η μακροθυμία του. Ο Υιός φαίνεται, γιατί έγινε σαν εμάς: Πήρε ανθρώπινο σώμα και φαίνεται καθαρά να βγάζει Φως! Έχει γαλάζια μάτια, καστανόξανθα μαλλιά και διχαλωτά γενάκια, μέτριο ανάστημα και συμμετρικό σώμα. Έχει αθεράπευτες τις πληγές του Σταυρού για να τον αναγνωρίζουμε, γιατί πολλοί τον είπαν "πλάνο", "σοφό", κ.λπ. Το Πνεύμα το ’γιο δεν φαίνεται. Είναι Φως! Ήρθε στον κόσμο και δεν έφυγε. Κινείται με μεγάλο κρότο, αλλά δεν το ακούει κανείς! Περνάει απ όλους συνεχώς, αλλά σκηνώνει όπου υπάρχει μετάνοια. Τα θεϊκά ευωδιάζουν. Φέρνουν γαλήνη, ηρεμία και παράδεισο στην ψυχή και έλεγχο για τα χάλια μας. Βλέπω μέσα στο Φως ότι ο Θεός είναι το παν και εγώ μηδέν...».