Το διάσημο ποίημα "Η Λαίδη του Σαλότ" (1842) του Τέννυσον (1809-1892) είναι ένα στοιχειωμένο παραμύθι μαγείας και τέχνης. Στην μπαλάντα αυτή μια μυστηριώδης γυναίκα ζει μόνη της στο νησί του Σαλότ. Ακριβώς δίπλα από το ποτάμι που διασχίζει το νησί, βρίσκεται αντικριστά το παλάτι του Βασιλιά Αρθούρου με το κάστρο τού Κάμελοτ. Όμως, για τη Λαίδη του Σαλότ είναι εντελώς απαγορευμένο ακόμα και να κοιτάξει προς την κατεύθυνση του κάστρου γιατί υπάρχει μια κατάρα - ένα βαρύ ξόρκι που της το απαγορεύει. Αντί λοιπόν να θεάται τον κόσμο διά γυμνού οφθαλμού, είναι αναγκασμένη να βλέπει τα πάντα μέσα από έναν καθρέφτη, τα είδωλα του οποίου εν συνεχεία υφαίνει με τον αργαλειό της με όμορφα και πλουμιστά στολίδια. Επειδή όμως στα παραμύθια οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζοντας η Λαίδη εντέλει κοιτάζει τον έξω κόσμο από το παράθυρό της, το ξόρκι σπάει και η κατάρα επαληθεύεται. Οι συνέπειες είναι μοιραίες.

Το ποίημα αυτό έχει ερμηνευτεί ως μία μεταφορά για τη μοναχική φύση της δημιουργικής ζωής ενός καλλιτέχνη, υποβάλλοντάς μας την ιδέα ότι ο γνήσιος καλλιτέχνης οφείλει να αποστασιοποιηθεί και να απομονωθεί από τον περιβάλλοντα κόσμο, προκειμένου να εμβαθύνει στα μυστικά της Τέχνης την οποία υπηρετεί εφ όρου ζωής.