Η Ελευσίνα, ως ιερός τόπος της Ελληνικής κληρονομιάς μας, σκόρπισε στους αιώνες το πνευματικό μύρο της, απογείωσε με σιωπηλό τρόπο την αέναη πνευματική αναγέννηση. Ήταν για τον ελληνικό χωρόχρονο αυτό που ο μυστικός και «σκοτεινός» λεγόμενος Ηράκλειτος ονόμασε «κρυμμένη αρμονία», ενώ τις ίδιες εποχές την αρχαία Ελλάδα φώτιζε η Απολλώνεια φανερή αρμονία των Δελφών. Στον τόπο μου έλαμψε ο φωτεινός κύκλος του μύθου της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Οι αρετές του, ευγένεια, αισιοδοξία και συλλογική γνώση, προέκυψαν μέσα από τις εναλλαγές της λύπης και της χαράς, συναισθημάτων που ορίζουν την επίγεια ζωή.