"Γλυκιά ποίηση! Η ωραιότερη από τις τέχνες! Εσύ που αναδεύεις μέσα μας τη δύναμη της δημιουργίας και μας φέρνεις κοντά στη θεότητα, οι απογοητεύσεις δεν σκότωσαν τον έρωτα που είχα για σένα από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια! Ο πόλεμος αύξησε κιόλας την κυριαρχία της ποίησης πάνω μου, κι εξαιτίας του, όσο κι εξαιτίας της, είναι που ο ουρανός μπερδεύεται πια με το έναστρο κεφάλι μου. Γλυκιά ποίηση! Λυπούμαι που η αβεβαιότητα των καιρών δεν μου επιτρέπει να αφεθώ στις δικές σου εμπνεύσεις για το περιεχόμενο τούτου του βιβλίου, αλλά ο πόλεμος εξακολουθεί. Πρέπει, πριν επιστρέψω σ εκείνον, να τελειώσω τούτο το έργο, και η πρόζα ταιριάζει καλύτερα στη βιασύνη μου..."

Στην Καθιστή γυναίκα παρουσιάζονται στιγμιότυπα από τη ζωή στο Μονπαρνάς λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, όπου παρελαύνουν με ψευδώνυμα γνωστές φυσιογνωμίες της εποχής από τον στενό κύκλο του Απολλιναίρ όπως οι Pablo Picasso, Max Jacob, Serge Ferat, Blaise Cendrar κ.ά., και φυσικά ο ίδιος ο συγγραφέας, ως Ανατόλ ντε Σαινταρίστ. Επίκεντρο του έργου αποτελεί η ταραχώδης ζωή της ζωγράφου Irene Lagut και η ερωτική ιστορία της με τον Picasso, στενό φίλο του Απολλιναίρ. Σε όλο το βιβλίο η νοσταλγία και η τρυφερότητα εναλλάσσονται με την ειρωνεία και τον σαρκασμό, όπως στην περιγραφή του φανατισμού των Μορμόνων της Αμερικής, ένα κεφάλαιο προφητικό για την άνοδο των πολιτικών φανατισμών στην Ευρώπη.