«Πόσο τον αγαπούσε! Ακόμα και άχρηστα σκουπίδια μαζεύουν από τις αυλές σήμερα και τα χρησιμοποιούν για κάποιο λόγο, μέχρι και τα σπασμένα γυαλιά θεωρούνται χρήσιμο εμπόρευμα, αλλά κάτι τόσο πολύτιμο και τόσο σπάνιο, όσο η αγάπη μιας καλλιεργημένης, νεαρής, έξυπνης και καλής γυναίκας πετιέται στα άχρηστα και σπαταλιέται. Ένας παλιός κοινωνιολόγος έβλεπε σε κάθε αρρωστημένο πάθος μια δύναμη, η οποία, με τον κατάλληλο χειρισμό, μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό, ενώ στους δικούς μας κύκλους, ακόμα και ένα καλό και ευγενές πάθος γεννιέται και πεθαίνει σαν αδυναμία που δεν αξιοποιείται σε τίποτα, παρεξηγείται ή εκχυδαΐζεται. Γιατί άραγε;»

Αναρωτιέται η Ζηναΐδα Φεντόροβνα με πίκρα και παράπονο, προσπαθώντας να εξηγήσει την αδιαφορία και τελικά την απόρριψη του Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Ορλόφ, αλλά και των υπολοίπων ανδρών του περιβάλλοντός της προς το πρόσωπό της και το πάθος της για τη ζωή και τον έρωτα.