Η μονογραφία αυτή είναι δειγματοληπτική εκδρομή σ’ ένα μέρος της δραματογραφίας του 19ου αιώνα, εκείνο που οδηγεί τελικά στους στερεότυπους κωμικούς τύπους του θεάτρου σκιών. Φτάνει σε ορισμένα αξιοπρόσεκτα συμπεράσματα, που ρίχνουν κάποιο νέο φως στην όλη πορεία του γλωσσικού ζητήματος, στην κοινωνική του διάσταση και λειτουργικότητα, στα ιδεολογικά «κατασκευάσματα» των γλωσσικών αγώνων, αλλά και σε θεατρικές συμβάσεις σχετικά με το λογιοτατισμό και τους ιδιωματικούς σκηνικούς τύπους που θα εκβάλουν τελικά στον Καραγκιόζη.

Τα πορίσματα των επισημάνσεων αυτών εντάσσονται σε μια γενικότερη αναθεώρηση του λογοτεχνικού 19ου αιώνα, που φαίνεται πως ακολουθεί στις ημέρες μας εκείνη του 18ου αιώνα, η οποία ξεκίνησε να γίνει πριν από μερικά χρόνια, αλλά δεν ολοκληρώθηκε. Η ελληνική δραματογραφία του 19ου αιώνα είναι εν πολλοίς, εκτός από τους εξέχοντες εκπροσώπους της, σχεδόν εξολοκλήρου terra incognita, και η προκείμενη μελέτη είναι και μια συμβολή στη διερεύνηση αυτού του μεγάλου πεδίου έρευνας, που θα απασχολήσει ακόμα πολλούς μελετητές στο μέλλον.