Το σπίτι κατέχει τη δική του θέση μες στο μυαλό μας. Όταν αυτή είναι άδεια, φθείρεται. Διαβρώνεται από τις αναμνήσεις, τα πρόσωπα, τους τόπους και τα χρόνια που περνούν. Αγαπημένες εικόνες αναδύονται απείθαρχα και δημιουργούν μια αντανάκλαση στο κενό.

Και τότε διερωτάσαι όλο πικρία για το άσκοπο θέαμα. Μια γελοία κατάσταση. Ένα ανόητο πλάσμα που πασχίζει να εισπράξει ένα χαμόγελο και από την πιο γνώριμη και στοργική σκιά. Κωμικό και μάταιο, όσο μακριά κι αν βυθίζεται το βλέμμα στο παρελθόν, γυρίζει πάντοτε στα οικεία.

Στο γνώριμο ύφος του Τζόις και του Μπέκετ, υιοθετώντας την αυτοβιογραφική γραφή υπό μορφή αναμνήσεων, η Μπρέναν πραγματεύεται με γλαφυρότητα αλλά και λυρισμό τη μοναξιά, την αποξένωση, τον εκτοπισμό από την πατρίδα, τον φόβο και την ευθραυστότητα. Οι έννοιες «σπίτι» και «ανήκειν» κατέχουν σημαίνουσα θέση στα έργα της ως τέκνου της διασποράς.