Ε.Λ.Α.-17Ν, Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΙΑΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΗΣ

Στη μελέτη τού Αντώνη Ε. Χαριστού τίθεται επί τάτηπος το ζήτημα των αιτιών που οδήγησαν το πρωτοπόρο τμήμα τής εργατικής τάξης να αναμετρηθεί ένοπλα με το καπιταλιστικό σύστημα, σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ξεγυμνώνοντας τον ρόλο τού μονοπωλιακού κεφαλαίου στις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από το δυτικό κεφάλαιο, και ειδικότερα το αμερικάνικο, τον βαθμό διείσδυσης των μηχανισμών εξουσίας στην καθημερινή αναπαραγωγή τού κυρίαρχου λόγου, τη σημασία που απέκτησε η κατασκευή τού ενδιάμεσου χώρου των μικροαστών, τόσο ως νοοτροπίας, όσο και ως οικονομικό πεδίο αναφοράς για τη στερέωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης σε όλο το φάσμα τής συλλογικής ζωής. Παράλληλα, εξετάζεται ο συμβιβαστικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η προδοσία των Κ.Κ. (Κ.Κ.Ε. - «Κ».Κ.Ε. Εσ.) στην απονεύρωση του διεκδικητικού κινήματος στα χρόνια τής μεταπολίτευσης, οι εξαγγελίες, πράξεις και τα έργα τού ΠΑ.ΣΟ.Κ., όχι μόνο στη διαταξική ενσωμάτωση των αιτημάτων τής «αλλαγής», αλλά ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο ποδηγετήθηκε μία ολόκληρη προοπτική μεταβολής στα όρια τού αστικού συστήματος δεσμεύσεων.

Τέλος, εξετάζεται το κρατικό μονοπώλιο της βίας, όχι μόνο στη φυσική του παρουσία (βλ. παραστρατιωτική οργάνωση της αστυνομίας - ΜΑΤ), αλλά στη μετατροπή τού ριζοσπαστικού λόγου σε φιλολογικού τύπου αντιστοιχίες, δίχως πρακτικές εφαρμογές, διαμορφώνοντας ένα πρότυπο συλλογικής συνείδησης πλήρως νομιμοποιημένο στο νομικό οπλοστάσιο τού αστικού κράτους, καλύπτοντας ταυτόχρονα, μέσω της επαναστατικής φρασεολογίας, την απαραίτητη ενσωμάτωση των συλλογικών διεκδικήσεων στην ύπαρξη των ιδεολογικών αιτιών ύπαρξης των ίδιων αυτών συλλογικοτήτων.

Η επαναστατική αντι-βία δεν υπήρξε αυθόρμητη έκφραση απονενοημένων πράξεων ανθρώπων τού περιθωρίου, όπως επιθυμούσε να κατασκευάσει ο κυρίαρχος λόγος των Μ.Μ.Ε., ούτε ετεροπροσδιορισμένη αναφορά μυστικών υπηρεσιών και ξένων κέντρων, αναδεικνύοντας ενδογενείς αντιθέσεις των πυλώνων εξουσίας. Αντίθετα, υπήρξε η αυθεντική θέση τής εργατικής τάξης που αρνήθηκε τον συμβιβασμό, την υποτέλεια και τον καριερισμό στα αστικά όργανα διαχείρισης, θέτοντας ανάμεσα στην ηθική τής αστικής εξουσίας και την ηθική τού προλεταριάτου το όριο τής ευθύνης έναντι της ιστορίας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.