Δύο είναι οι έγνοιες του διευθυντή του περιοδεύοντος τσίρκου Καριμπάλντι: αφενός η επιβίωση της μικρής οικογενειακής του επιχείρησης και αφετέρου η εδώ και 22 χρόνια αποτυχημένη του προσπάθεια να τελειοποιήσει, με τον πενταμελή του θίασο, το «Κουϊντέτο της Πέστροφας» του Φραντς Σούμπερτ. Ο ίδιος παλεύει εδώ και 22 χρόνια να τελειοποιηθεί στο βιολοντσέλο, να φτάσει τη δεξιοτεχνία του ειδώλου του, του μεγάλου τσελίστα Πάμπλο Καζάλς.

Τα άλλα τέσσερα μέλη του θιάσου όμως αποδεικνύονται ανεπαρκή, τόσο στα καθήκοντά τους απέναντι στο τσίρκο, όσο και στην εκτέλεση της υψηλής μουσικής σύνθεσης. O ανιψιός του ο Θηριοδαμαστής υποχρεώνεται να μπει στο θίασο αφενός μετά τον θάνατο του προκατόχου του που κατασπαράχθηκε από τις λεοπαρδάλεις και αφετέρου επειδή έτυχε να παίζει πιάνο. Η Εγγονή του, ένα κορίτσι στην εφηβεία, υποχρεώνεται αφενός να πάρει τη θέση της σκοτωμένης ακροβάτισσας μητέρας της στο τεντωμένο σκοινί και αφετέρου να παίξει βιόλα. Ο Κλόουν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με το σκουφί του: αφενός πρέπει να του πέφτει όταν βρίσκεται στην πίστα, αφετέρου δεν πρέπει να του πέφτει όταν παίζει κοντραμπάσο. Και ο Ζογκλέρ αφενός δεν κατορθώνει να σηκώσει πάνω από δεκαοχτώ πιάτα και αφετέρου, παρότι παίζει βιολί από παιδί, μοιάζει να το σιχαίνεται.

Όλα αυτά διαδραματίζονται ένα βράδυ του 1974, στη γνωστή πλατεία του Μονάχου Τερέζιενβιζεε (όπου λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο η διαβόητη γιορτή μπύρας Οκτόμπερφεστ). Μετά την πρόβα του Κουϊντέτου ο θίασος Καριμπάλντι πρέπει να αναχωρήσει για την γειτονική πόλη του Αουγκσμπουργκ.

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ γράφει το έργο το 1974 για να παρασταθεί στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, δύο χρόνια μετά τον «Αδαή και τον Παράφρονα». «Η Δύναμη της Συνήθειας» φέρει τον υπότιτλο «κωμωδία». Είναι το πρώτο από μια σειρά έργων που γράφει για τον ηθοποιό Μπέρνχαρντ Μινέτι. Για μια ακόμη φορά ο μεγάλος Αυστριακός συγγραφέας, φαινομενικά μισάνθρωπος και προκλητικός, συνθέτει μια ξεκαρδιστική επιθετική ελεγεία για το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού, για την τέχνη, τη μουσική, το γελοίο της ανθρώπινης απόπειρας και τον υφέρποντα φασισμό των συμπατριωτών του.