Η «δέησις» ήταν ένας νομικός θεσμός διά του οποίου ο ενδιαφερόμενος υπήκοος απευθυνόταν στον αυτοκράτορα, προφορικά ή εγγράφως, ζητώντας πράξη, παράλειψη, συμβουλές, πληροφορίες ή δικαστική κρίση. Λόγω της μεγάλης χρονικής έκτασης της υπό μελέτη περιόδου (4ος -15ος αι. στο πλαίσιο του δικαίου της Bυζαντινής Aυτοκρατορίας) αφενός οι δεήσεις είναι πολυάριθμες και εγκατεσπαρμένες σε διάφορες νομικές πηγές, αφετέρου εκτείνονται ως προς το περιεχόμενό τους σε ένα εύρος που καλύπτει σχεδόν όλο το δίκαιο της εποχής (δίκαιο πραγμάτων, προσώπων, ποινές, κ.λπ.).

Με την παρούσα γίνεται προσπάθεια, πρώτον, να συγκεντρωθούν οι εγκατεσπαρμένες δεήσεις, δεύτερον, να καταταχθούν σε επιμέρους κατηγορίες - είδη, και τέλος να συντεθούν τα είδη ως ένας ενιαίος θεσμός του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου.