Τα ηθικά ζητήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν παρά μόνο με κριτήρια και επιχειρήματα που είναι ίδια του ηθικού πεδίου, και όχι με ισχυρισμούς ή και διαπιστώσεις και πορίσματα που προέρχονται από άλλα πεδία και περιοχές του επιστητού. Η ηθική θεωρία είναι και παραμένει έργο της πρακτικής φιλοσοφίας και δεν επηρεάζουν σε τίποτε το περιεχόμενο, τη μέθοδο και τη δεσμευτικότητα των συμπερασμάτων της τα νεότερα επιστημονικά ευρήματα.

Το παρόν βιβλίο εξετάζει τις πιο πρόσφατες αμφισβητήσεις της αυτοτέλειας της ηθικής, που προέρχονται από νεότερες επιστημονικές έρευνες και πειράματα, που επιδιώκουν να δείξουν είτε ότι η ηθική συνολικά έχει βιολογική βάση επειδή το ανθρώπινο γονιδίωμα κάποια στιγμή εξελίχθηκε με τρόπο που να ενσωματώσει και τη δυνατότητα της ηθικής ως συνέπεια φυσικής επιλογής, είτε ότι οι προθέσεις και πράξεις μας καθορίζονται από μεταβολές που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλό μας και όχι από ηθικές αποτιμήσεις ή άλλα νοητικά ενεργήματά μας, είτε τέλος ότι η ελευθερία της βουλήσεως, που κατά τη φιλοσοφική διδασκαλία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρχουν πράξεις τελούμενες από πρόθεση και κατ’ επέκταση να δικαιολογείται η ηθική ευθύνη, δεν επαληθεύεται πειραματικά. Η πρώτη από τις τρεις αυτές εκδοχές στηρίζεται σε θεωρήσεις της εξελικτικής βιολογίας, ενώ οι άλλες δύο σε εμπειρικές έρευνες στους κόλπους των νευροεπιστημών, σε συνεργασία και με τη λεγόμενη γνωσιακή επιστήμη (cognitive science). Η άποψη που πρόκειται να υποστηριχθεί στο παρόν βιβλίο είναι ότι όλες αυτές οι εκδοχές δεν αντικρούουν την αυτονομία της ηθικής, όχι επειδή οι σχετικές θεωρίες, ή πάντως τα περισσότερα από τα συναφή πειραματικά ευρήματα δεν αληθεύουν, ή ότι δεν είναι και πρακτικά χρήσιμα, αλλά επειδή η ερμηνεία τους με τρόπο που να ευνοεί την αμφισβήτηση της αυτονομίας της ηθικής δεν ευσταθεί, αντίθετα μειονεκτεί συγκρινόμενη με εναλλακτικές ερμηνείες, και ως εκ τούτου αδυνατεί να στηρίξει ένα τέτοιο σκεπτικιστικό συμπέρασμα.