Εφόσον δεν μπορούν να εξαναγκάσουν σε υπακοή τη δικαιοσύνη, καθιστούν δίκαιη την υπακοή στη δύναμη? αφού δεν μπορούν να ισχυροποιήσουν τη δικαιοσύνη, δικαιώνουν την ισχύ.

Γράφοντας στις περίφημες Σκέψεις του για τη δεινή οντολογική θέση και τελικά για την αθλιότητα που χαρακτηρίζει το είδος μας, ο «μαθηματικός φιλόσοφος» Μπλεζ Πασκάλ δεν αποκηρύσσει ούτε αποστρέφεται ψυχρά. Βλέπει απλώς τον κόσμο και τον εαυτό του από μια απόσταση που ζαλίζει: γιατί το αίνιγμα της ύπαρξής μας δεν καθιστά πια τον άνθρωπο μέτρο όλων των πραγμάτων αλλά το εκκρεμές ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο - έναν μικρό δισταγμό του σύμπαντος. Και διαθέτει ακόμη την οξυδέρκεια, ήδη από τον 17ο αιώνα, να μην προτείνει κανένα σύστημα, μόνο την παραδοχή ότι κανένα σύστημα δεν αρκεί - μια γνήσια φιλοσοφική διακήρυξη αβεβαιότητας, με τη μορφή πνευματικής εξομολόγησης, που λυτρώνεται από την ίδια της την αγωνία.