Ο Μαλλαρμέ, που τον βλέπουμε ότι προσπαθεί να αποφύγει τη σκληρή πραγματικότητα που τον περιβάλλει, δημιουργεί άπλετα την τέχνη του σε αυτό το ποίημα πλημμυρισμένο αρμονία και μουσική, όπου θριαμβεύει η υποβολή, η απόχρωση εννοιών, όπου στην περιγραφή τους ψυχικών καταστάσεων με μια διφορούμενη, αποσιωπημένη έννοια, ανάμεσα στην επίκληση και στο όνειρο, δημιουργείται ένα φανταστικό, τολμηρό θαύμα στην ένωση του ιδεατού κόσμου του ποιητή και τη μεσογειακή φύση.

Ο Φαύνος, όπως ο Μαλλαρμέ στα δωμάτιά του, ονειρεύεται και φεύγει στα μάκρη αλλά αυτός, σε αντίθεση με τον ποιητή, περιστοιχίζεται από μια μεθυστική φύση. Ο Μαλλαρμέ τοποθετεί τη σκηνή του στη Σικελία (μέρος όπου διατρέχουν βόσκοντας τα κοπάδια τους οι τσοπάνηδες του Θεόκριτου, το κατ' εξοχήν βουκολικό μέρος όπου υπάρχουν τα Ειδύλλια). Ξυπνώντας, αλλά ακόμα σε λήθαργο, ο Φαύνος θέλει να διαιωνίσει τη θύμηση των Νυμφών στο όνειρό του. Ίσως πρέπει να τονίσουμε τη σημασία αυτού του ποιήματος όχι μόνο σε ότι αφορά ολόκληρο το έργο του Μαλλαρμέ, αλλά σε όλη τη σύγχρονη ποίηση. Αυτό, επειδή αν δει κανείς το ποίημα σαν απόσπασμα ενός μεγαλύτερου έργου, ο Μαλλαρμέ γνώριζε, μέσα από μια εξαγνισμένη, εξαίσια και διάφανη σε καθαρότητα τέχνη, πώς να φτάσει σε ανεπανάληπτα όρια έμπνευσης.