''...Τα βράδια, όταν ξαναγύριζαν τ' άστρα στον ουρανό, μαζευόμαστε και απαριθμούσαμε τα μεγέθη της μέρας, νοθεύαμε τις μουσικές μας μνήμες με καλό κρασί και συχνά, επικυρώναμε εκκρεμείς περιπέτειες ηδονής. Η ζωή κυλούσε με αρκετή αξιοπρέπεια, κατά τα άλλα, η δουλειά του τού επέτρεπε να καλύπτει, με: αρκετή άνεση, όλες τις οικονομικές απαιτήσεις της καθημερινής του ζωής.

Έγραφε, εκείνη την εποχή, στον αδελφό του: ''Εδώ, Αρμάντο, με την πανσέληνο, η σελήνη κατεβαίνει μέχρι πάνω απ' τους μύλους, για να μπορούν να την ακουμπάνε οι ποιητές και τα κορίτσια με τους ανεπίληπτους λαιμούς και τα; αδήμονα χέρια...