Ενιαίου ρυθμού ποίημα, το οποίο προς τη σύνθεση κοιτάζει και ο δημιουργός του το κομματιάζει, ώστε η ανάγνωση του να γίνεται απρόσκοπτα. Οι στίχοι έχουν βυζάξει το γάλα του Μίλτου Σαχτούρη αίφνης, που προέρχεται από το στήθος το μέγα του υπερρεαλισμού.

Ένα τραγούδι μνήμης ακούγεται, τραγούδι που φέρνει στο στόμα αφηγήσεις από χρόνια αρχαία ελληνικά, που τραβούν και προχωρούν μέσα από την Ιστορία, αντίπαλος που τα ίχνη της αφήνει και πώς να τα ξεγράψεις, όταν πρέπει να αφαιρέσεις το κλέος, μήπως και δεις τις πράξεις σου, όχι ως εμπόδια, αλλά κινητικά να σε αφυπνίσουν.

Ένας λυπημένος άνθρωπος, ο οποίος έχει τη μοίρα των τρελών και των μονολογούντων, ξορκίζει το κακό της καθημέρας με ποιήματα-φυλαχτά, μ' αυτά δεν κόπηκε της φωνής του η ρίζα, τρίσβαθα ριζωμένη στο λόγο τον ακέραιο, που μακράν ευρίσκεται των μηνυμάτων των διαφημιστικών, που πολλές φορές ενδύονται τη συσκευασία βιβλίου.