Οι λαοί κληρονομούν το πνευματικό σώμα του παρελθόντος και ό,τι αυτό φέρνει μαζί του. Μοιάζει με παλιά περγαμηνή, όπου η κάθε γενιά γράφει πάνω της τις δικές της περιπέτειες· τα διαδοχικά κληρονομημένα στρώματα δεν εξαφανίζονται, αλλά αφήνουν τα αποτυπώματά τους και καθορίζουν τα δρώμενα του παρόντος και του μέλλοντος.

Εκτός όμως από το πνευματικό σώμα, οι λαοί κληρονομούν και το χώρο τους· οι Ρώσοι κληρονόμησαν τον Ρουμπλιόφ και τον Ντοστογιέφσκι μαζί με τις ατελείωτες στέπες· οι Αιγύπτιοι, τους μυστικούς αριθμούς και τις πυραμίδες μαζί με το δέλτα του Νείλου και το χαμσίνι της ερήμου· οι Γερμανοί, τον Γκαίτε και τον Νίτσε μαζί με τους μολυβένιους και βαρύθυμους ουρανούς· οι Ολλανδοί τον Βερμέερ και τον Βαν Γκογκ, αλλά και την επίπεδη γη κάτω από τον ορίζοντα της θάλασσας· οι Σκανδιναβοί, τον Στρίντμπεργκ, αλλά και τον ήλιο που σχεδόν δεν δύει· οι Ισπανοί τον Γκόγια, τον ίλιγγο των φλαμένκο, αλλά και την πυρακτωμένη Ανδαλουσία· οι Aγγλοι τον Σαίξπηρ, τον Χένρυ Μουρ, αλλά και τη μουντάδα της ομίχλης και τον κυκλωτικό Ωκεανό· οι Αμερικανοί, τον Πάουντ, τον Τζων Φορντ και τον Όρσον Ουέλς, αλλά και την κατάρα των λόφων που ευλόγησαν οι θεοί των Ινδιάνων· οι Γάλλοι, τον Πασκάλ, τον Μπωντλαίρ, το μυθοποιημένο και ξενοκατοίκητο Παρίσι μαζί με τις παλίρροιες της Νορμανδίας.