Ο Λούις Αρμστρονγκ έγραφε όπως μιλούσε. Αυτό, το ανορθόδοξο για την εποχή του «προφορικό γραπτό», ήταν ή ιδιαιτερότητά του, που τη συναντούμε στην αλληλογραφία του, ακόμα και στα τηλεγραφήματά του. Τον ενδιαφέρουν επίσης η στίξη και ο ρυθμός, στοιχεία που πραγματικά ζωντανεύουν τα γραπτά του και τα φέρνουν στα μέτρα του, στο φυσικό καθημερινό τρόπο ζωής, στην αυθόρμητη εκφραστικότητά του, στη δυνατότητα για άμεση επικοινωνία, στην ανοιχτοσύνη του, στη βαθειά ανθρώπινη απλότητα και αισθαντικότητά του.

Ζεστασιά, χιούμορ, φιλειρηνικότητα, έλλειψη επιθετικότητας αλλά και έλλειψη αυστηρής κριτικής συμπληρώνουν το πρόσωπο του Λούις Αρμστρονγκ μέσα από τα βιβλία, τους δίσκους, τις εμφανίσεις, τη ζωή του. Καθαρός στη σκέψη και στο λόγο όπως στις μουσικές του φράσεις. Τοποθετεί και συνοψίζει το θέμα μ έναν οριστικό τρόπο, χωρίς αμφιβολίες και στραβοπατήματα, διατηρώντας ταυτόχρονα τη χάρη της ροής του προφορικού λόγου, τη φυσικότητα της ομιλίας, της ανάπτυξης μιας μελωδίας, μιας ιστορίας, με τον ολοστρόγγυλο ολοκληρωμένο τόνο που «φυσούσε με όλα τα χορευτικά μόρια του σώματός του».