«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», λέμε αποφθεγματικά και εννοούμε ότι, όσο ζει κάποιος, ελπίζει? και αυτό είναι το πλέον σοφό. Η ζωή έχει ανατροπές, εκπλήξεις, αστάθμητους παράγοντες και κανείς δεν ξέρει ανθρωπίνως πώς εξελίσσονται τα πράγματα από τη μία στιγμή στην άλλη. Ο άνθρωπος ελπίζει και πρέπει να ελπίζει? αυτό διδάσκει η Ορθοδοξία.
Αλίμονο στον άνθρωπο που χάνει την ελπίδα του. Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, έχει κάθε λόγο να ελπίζει! Η ελπίδα δεν «κοστίζει». Ο Χριστός ζητά από τον άνθρωπο την εμπιστοσύνη και την ελπίδα στο Πρόσωπό του και, αν καμιά φορά αργεί να απαντήσει, σίγουρα έχει τους «λόγους» Του.
Όλα γίνονται για το καλό μας, το οποίο σε βάθος χρόνου και σε βάθος αιωνιότητας -για την ακρίβεια- γνωρίζει μόνο ο Ύψιστος. Όταν η ελπίδα και η ειρήνη συμπορεύονται, τότε ο άνθρωπος «πετά» και είναι «μακάριος»! Η ελπίδα μπορεί να είναι «ταραγμένη», μπορεί όμως να είναι και ειρηνική, «γαλήνια». Η ελπίδα είναι για όλους διαθέσιμη, έστω και αν κάποιες φορές κρύβεται ανάμεσα στα σύννεφα.
Ας της δώσουμε μια ευκαιρία να ξεπροβάλλει μέσα από το συννεφιασμένο ουρανό. Χρειάζεται θάρρος και εμπιστοσύνη στο Θεό, για να μπορέσει να γεννηθεί αυθόρμητα και αβίαστα η «πολυπόθητη» ελπίδα!
...Κι από τη γαλήνη και τη νηνεμία, στην αλλαγή πλεύσης! Καλή η νηνεμία, αλλά χρειάζεται να φυσήξει και ένα ευεργετικό αεράκι, για να επέλθει η ανανέωση, η αλλαγή νου, η μετάνοια, που θα «ανατροφοδοτήσει» την ελπίδα και θα στερεώσει την εσωτερική ειρήνη. Aνεμο μετανοίας και αλλαγή πλεύσης χρειαζόμαστε όλοι, καθώς η μετάνοια είναι το πολυπόθητο εισιτήριο του Παραδείσου, για όσους -τουλάχιστον- τον προσδοκούν!
Σε πείσμα των καιρών, είναι στην προαίρεσή μας, αλλά και στην αγωνιστική διάθεσή μας, με «κέντρο» τον Χριστό και «συνοδοιπόρους» τους Αγίους, να γίνουμε ατρόμητοι, θαρραλέοι, φερέλπιδες και ειρηνοποιοί!
Ας προσπαθήσουμε όλοι για την απόκτηση και εγκαθίδρυση της γαλήνιας ελπίδας μέσα μας!

Καλό αγώνα σε όλους μας, έχοντας στο βάθος την ελπίδα!