Η ποίηση της Ολυμπίας Κανιώτη λειτουργεί με εικόνες που είναι φορείς συναισθημάτων και ταυτόχρονα συνιστούν αφετηρία σύγχρονου προβληματισμού. Ο κόσμος από όπου αντλεί αυτές τις εικόνες είναι τόσο ο περιβάλλων χώρος (φύση και κοινωνικός, αστικός περίγυρος), όσο και ο πλούσιος κόσμος της ψυχής, πάνω στον οποίον ασκεί την εικονοπλαστική της δεινότητα. Τα ρευστά όρια αυτών των δύο κόσμων σταδιακά εξαφανίζονται, με συνέπεια να συνενώνονται σε μια ενιαία διάσταση, ένα μοναδικό τοπίο, όπου οι εικόνες κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις ώστε ο αναγνώστης να μην μπορεί να διακρίνει από πού ξεκινούν και πού κατευθύνονται. Είναι άραγε ο κόσμος αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής ή μήπως οι εικόνες που πηγάζουν με ονειρικό αυθορμητισμό μέσα μας έχουν τις ρίζες τους στον αντικειμενικό κόσμο; Και στις δύο περιπτώσεις η ύπαρξη, το Είναι του ανθρώπου και του κόσμου, γίνονται αναπόσπαστα Ένα και η ποιήτρια αναπόφευκτα βιώνει τις διαθέσεις των εποχών και των αλλαγών του εκάστοτε κλίματος που επικρατεί στο αέναο γίγνεσθαι.

Όταν όμως η ποιήτρια εστιάζει το βλέμμα της στον πλαστό κόσμο του ανθρώπου και τον κοινωνικό περίγυρο, διαπιστώνει ατέλειες ασύμβατες με τη φύση της. Η ευαισθησία της αντιδρά και διαμαρτύρεται διότι πάσχει όχι εξαιτίας των συνθηκών της ύπαρξης αυτής καθεαυτής, αλλά ένεκα των λαθεμένων και άδικων χειρισμών του ανθρώπου. Ούτως ή άλλως η ματιά της ποιήτριας, όπου και ανεστιαστεί, είναι αθώα και ερευνητική όπως ενός παιδιού που δεν παύει να αναζητά την αλήθεια (ως φως του ήλιου) και την ομορφιά, που, όταν απουσιάζει, εκλείπει η χαρά και η ευτυχία που αναζητεί. Τότε η ευαίσθητη ποιητική ψυχή υφίσταται με δακρυσμένα μάτια κάθε δυσάρεστη ή επώδυνη επαφή με την πραγματικότητα και, αντιδρώντας στο ψέμα και στην ασχήμια, πλάθει τη δική της ομορφιά με λέξεις και εικόνες που υπαγορεύει η αγνή επιθυμία της.