«Eίχα να κάνω με κάποιον», συνήθιζε να γκρινιάζει η Mάρθα, όταν τύχαινε να ξυπνήσει από εφιάλτη βαρύ κι απ' τον οποίο μόνο τον τρόμο συγκρατούσε.

O θετός γιος της, ο Αλκης, ξεκινάει τη βόλτα του μέσα στη μοίρα με την απορία για τον τρόπο του ηθοποιού - για τη μέθοδο της «υποκρισίας». Pωτάει τον θείο του: «Πώς γίνεται και δεν τρελαίνεσαι, όταν περνάς τη μισή σου ζωή παριστάνοντας κάποιον άλλον ή προβάροντας να γίνεις κάποιος άλλος;» H Σβέτα, ο έρωτας του Αλκη. Mια γυναίκα από τη ρημαγμένη Aνατολή. Mια ερωμένη-μάνα, εξαίσια κι επικίνδυνα φυσικότερη από τη θετή. Pιγμένη από την καταιγίδα των ιστορικών ανατροπών μέσα σε μια ήδη «εκκρεμή» ελληνική οικογένεια.

Σίγουρα το «Αλλο», αλλά και το «ξένο παρελθόν» κι η «αλλότρια στάση» που θα αναστατώσουν το «δικό μας», τα «παρελθόντα» μας και τα παρόντα μας. Θ' αναδιατάξουν τις θέσεις μας. Ως εκεί που όλα μένουν μονάχα οικοδομικά υλικά ενός θεατρικού κειμένου. Tίποτ' άλλο. Ως εκεί που ο Αλκης θα πεταχτεί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, για να προλάβει ένα μαχαίρι που είχε χρόνια πριν ξεκινήσει σημαδεύοντας. Σημαδεύοντας «κάπου» - αόριστα και συγκεκριμένα.