Ο Σταύρος Αναστασόπουλος ανήκει στην κλειστή ομάδα των πνευματικών ανθρώπων που παντρεύουν φιλολογία και φιλοσοφία, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Η αγάπη του για την κλασική και δη τη φιλοσοφική γραμματεία δεν νοείται δίχως την αγάπη του για την εκκλησιαστική, τη βυζαντινή και τη νεοελληνική γραμματεία, κυρίως τη φιλοσοφική και την ποιητική.

Μέσα σε έναν κόσμο και μια χώρα όπου βασιλεύουν μεταξύ πολλών άλλων η ασχήμια, οι απρόσωπες σχέσεις, ο εγωισμός, ο φθόνος και η προχειρότητα, ο Αναστασόπουλος μας καλεί στα προηγούμενά του έργα και σε τούτα εδώ τα ανάλεκτα να φιλοσοφήσουμε και να γίνουμε όντως Έλληνες, γνήσια ηθικοί, ολοκληρωμένοι, σχεδόν πλατωνικοί, νεοπλατωνικοί και αναγεννησιακοί άνθρωποι και συνάνθρωποι, χωρίς όμως να πάψουμε να είμαστε λελογισμένα μοντέρνοι, μεταμοντέρνοι και πολίτες του κόσμου.