Η "Φαίδρα" της Μαρίνας Τσβετάγιεβα είναι ένα αριστούργημα που γεφυρώνει την ποίηση με το θέατρο. Μια ρηξικέλευθη και απολύτως πρωτότυπη εκδοχή του μύθου. Μια σπουδή για τα ζητήματα του έρωτα, τη σχέση ανάμεσα στα φύλα, την εξουσία και τη μητρότητα. Η "Φαίδρα" μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον Χρήστο Χρυσόπουλο, με την αρωγή της φιλολόγου Έλενας Ριζίκοβα.

«Καθέναν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, πρώτα -αλίμονο!- τον καταντούν τρελό!
Μονάχη ο βασιλιάς την άφηνε, στα δάση ροβολούσε με το σκυλί του αντάμα!
Κι εκείνη -η ανέγγιχτη-
πήγε κι αγάπησε έναν τυφλό,
τρελό και σαλεμένο.
Αέρα, φύσα γερά!
Κλαδιά, τσακίστε!
Ανήμερο θεριό κι άμυαλο!
Πώς έγδαρες με λέξεις την ψυχή της!
Κι αγρίμι ακόμα
πιο γλυκά θα το τομάριαζες.
Ευγενική κυρά μου, περιστέρα,
άκαρδο γδάρτη αγάπησες».