Την ελληνική πρέπει να την «αγγίζει» κανείς με σεβασμό. Αφού τα ελληνικά είναι φωτιά και φλόγα ζωντανή. Δεν είναι σαν τις άλλες γλώσσες. Είναι η απόλυτη γλώσσα, είναι η κατ εξοχήν γλώσσα, είναι η Γλώσσα. Δεν μπορεί να συγκριθή με καμμία άλλη. Αποδίδει τις έννοιες και τις λεπτότατες αποχρώσεις τους με ξεχωριστή λέξη. Την έννοια της λέξεως την ζεις, την νοιώθεις, γιατί τόσο η έννοια, όσο και η λέξη με την οποία την αποδίδει η γλώσσα μας, είναι κομμάτι του εαυτού μας, του είναι μας. Λες «νερό» και νοιώθεις την ανάβλυσή του, την ροή του. Λέει ο γερμανός «Wasser» και δεν νοιώθη το ίδιο.

Όταν λέμε ελληνική γλώσσα εννοούμε την γλώσσα που μίλησε και μιλά ο λαός αυτός που κατοίκησε την χώρα αυτή που ζούμε, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα σε κάθε γωνιά της, σε κάθε κομμάτι της όσο μικρό κι αν είναι. Μπορεί να καθιερώθηκε και επεκράτησε η αττική διάλεκτος επειδή ανέδειξε μεγάλους χειριστές της και ανυπέρβλητα γλωσσικά μνημεία, όμως την ίδια αξία έχουν και οι άλλες διάλεκτοι ακόμη και εκείνες που την μιλούσαν έλληνες που κατοικούσαν σε περιοχές απρόσιτες μακρυά από τον πολιτισμό που πολλές φορές απεκλήθησαν βαρβαρόφωνοι από τους άλλους Έλληνες. Στις διαλέκτους αυτές έχουν διασωθή λέξεις που απετέλεσαν και αποτελούν ακόμη και σήμερα το κλειδί για την λύση ποικίλων και δύσκολων γλωσσολογικών προβλημάτων.

Ο Ησύχιος, ο μεγάλος αυτός λεξικογράφος με το να διασώσει πολλούς διαλεκτικούς τύπους χρησιμεύει στους σημερινούς ερευνητές σαν δάσκαλος και οδηγός που τους κατευθύνει προς τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν.