Πάνω απ’ όλα τα πράγματα αγαπώ την ψυχή σου. Μέσα απ’ της σάρκας το πέπλο τη βλέπω να λάμπει στα σκοτεινά: με τυλίγει, μ’ αλλάζει, να ξεχειλίσω με κάνει, μ’ αιχμαλωτίζει.
Και τότε μιλώ για να νιώσω την ύπαρξη μου, γιατί εάν δεν μιλούσα η γλώσσα μου θα ‘χε μουδιάσει, η καρδιά να χτυπά θα είχε πάψει, κι εξολοκλήρου εγώ, δίχως λάμψη καμιά, θα ‘χα στεγνώσει.