Το Εργατικό Δίκαιο ρυθμίζει τις σχέσεις εξαρτημένης εργασίας και δεν περιορίζεται μόνο στη σχέση εργαζομένου και εργοδότη, αλλά επεκτείνεται και προς το κράτος και προς τους συναδέλφους του της ίδιας επιχείρησης και του ιδίου επαγγέλματος. Δεν ρυθμίζει τις σχέσεις ορισμένων προσώπων, αλλά τις εργασιακές σχέσεις, που προκύπτουν από την παροχή εξαρτημένης εργασίας.
Με την πίεση της κοινωνικής εξέλιξης και της τεχνολογίας επήλθαν σημαντικές μεταβολές στους σκοπούς τους Εργατικού Δικαίου.

Προπολεμικά με την ατομιστική φιλελεύθερη αντίληψη το Εργατικό Δίκαιο εξήταζε τη σχέση εργασίας εργαζομένου και εργοδότη ως μία τυπική σχέση του ενοχικού δικαίου με ελάχιστα προστατευτικά μέτρα υπέρ των εργατών.
Μεταπολεμικά επικρατούν προστατευτικές αντιλήψεις με βάση την ανάγκη της στενής συνεργασίας κεφαλαίου και εργασίας και δημιουργείται έτσι ένα είδος πατρικής στοργής με σκοπό την πραγματοποίηση της ιδέας της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ένταση των σχέσεων μεταξύ των εργατών και των εργοδοτών αμβλύνεται με σκοπό την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης δυνατής ευημερίας των εργαζομένων με την πλήρη απασχόληση, που αποτελεί διεθνές φαινόμενο, και την κοινωνική ασφάλιση.

Σήμερα πολλές διατάξεις του Εργατικού Δικαίου δημοσιοποιήθηκαν, έλαβαν διεθνή χαρακτήρα και κατοχυρώθηκαν με συνταγματικές διατάξεις σε πολλές προηγμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.
Σήμερα το Εργατικό Δίκαιο είναι υποχρεωμένο να προσαρμόζεται και να παρακολουθεί στενά τις συνεχώς εξελισσόμενες και μεταβαλλόμενες οικονομικές και τεχνικές συνθήκες.

Πολύ σύντομα ο αυτοματισμός, η ατομική ενέργεια και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα καταστήσουν αναγκαία την εκπόνηση νέου εργατικού δικαίου καθαρώς προστατευτικού των εργαζομένων, το οποίο θα είναι προσαρμοσμένο προς τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε εργαζόμενου ανάλογα με τον κλάδο της δραστηριότητας του και το μέγεθος της επιχείρησης, στην οποία εργάζεται.