Η Συνθήκη του Πασάροβιτς, που υπογράφηκε στις 21 Ιουλίου 1718, επιβεβαίωσε τη ραγδαία παρακμή της Γαληνότατης Δημοκρατίας. Η παρουσία της στην Ανατολή, από κυρίαρχη που ήταν άλλοτε, περιοριζόταν στο εξής σε δευτερεύοντα ρόλο. Τα χρόνια που ακολούθησαν οι μόνες κτήσεις που διέθετε η Βενετία στο χώρο της Ανατολής βρίσκονταν στο Ιόνιο και σε μικρό τμήμα των απέναντι ακτών. Σε αυτό το χώρο θα στρέψει στο εξής το ενδιαφέρον της και θα καταβάλει προσπάθειες για να παρατείνει την παρουσία της για την επίλυση προβλημάτων που χρόνιζαν. Το αρχειακό υλικό που παρουσιάζεται στην παρούσα μελέτη καλύπτει χρονικά την περίοδο του 18ου αιώνα και περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο επιστολές και αναφορές βενετών αξιωματούχων (προνοητών-προβλεπτών, προξένων και άλλων) που υπηρέτησαν την Γαληνότατη Δημοκρατία στη βορειοδυτική Ελλάδα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι επιστολές των βενετών αξιωματούχων παρέχουν ευρύτητα και ποικιλία πληροφοριών για την οικονομία της περιοχής και γενικότερα για την κατάσταση της τοπικής κοινωνίας. Συμπληρώνουν και διαφωτίζουν την ιστορική γνώση με τις σημαντικές πληροφορίες που περιέχουν. Έτσι γίνονται γνωστά πολλά στοιχεία για το διεξαγόμενο εμπόριο, όπως τα διακινούμενα προϊόντα, οι επιβαρύνσεις τους, η ναυτιλιακή κίνηση και βέβαια οι αντιξοότητες για τη διεξαγωγή του εμπορίου με τη Βενετία. Οι βενετικές αρχές της περιοχής από ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του συλλογικού συμφέροντος, αλλά και την εξυπηρέτηση του ατομικού, έκαναν σοβαρές προτάσεις στους προϊσταμένους τους για την ίδρυση προξενείων σε κέντρα της βορειοδυτικής Ελλάδας (’ρτα, Ναύπακτος...), την εύρυθμη λειτουργία τους, την καλύτερη διεξαγωγή του εμπορίου στην περιοχή και τη διατήρηση καλών σχέσεων με τις οθωμανικές αρχές.