Γιατί θέλω να γράψω κάποια από τα περιστατικά που έζησα; Όσα βέβαια θυμάμαι. Προσανατολισμένος μονίμως προς το μέλλον, δεν έκανα ποτέ «επανάληψη» στις εμπειρίες μου. Τα περιστατικά που αναφέρονται, είτε θεώρησα ότι έχουν κάποιο γενικότερο ενδιαφέρον, είτε, απλά, με χάραξαν ή μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

Ήλθε η ριζική πολιτική αναστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Με βρήκε στη σύνταξη. Σαν ένα μαύρο πέπλο να κάλυψε ολοκληρωτικά το μέλλον. ?εν έβρισκα πια χαραμάδα ελπίδας. Ασυναίσθητα άρχισα τις βουτιές στο παρελθόν μου. Κυρίως στην παιδική μου ηλικία και στις όμορφες αγωνιστικές στιγμές που πέρασα. Περιστατικά ασήμαντα έπαιρναν τώρα άλλη διάσταση. Μια απέραντη νοσταλγία με κατέκλεισε. Ήταν καταφύγιο από την πολιτική καταχνιά; Ήταν η απογοήτευση; Φταίει και η τρίτη ηλικία, που έτσι ή αλλιώς δεν έχει μέλλον; Ήταν που ήθελα να καταλάβω τις ριζικές αλλαγές των παλαιών συναγωνιστών μου; Ήταν που ήθελα να καταλάβω την Αριστερά ως εξουσία; Είναι που θέλω να πω κάποια πράγματα που με βαραίνουν για να τα ξεφορτωθώ; Ίσως όλα αυτά μαζί. ?εν έχω πειστική απάντηση. Μια βαθιά επιθυμία για τη γραφή τους ξεπήδαγε από μέσα μου.

Όταν έχεις χρόνο, κοιτάς μπροστά. Έχεις πράγματα να κάνεις. Ο χρόνος είναι γεμάτος ιδεαλισμό και ουτοπίες, διαβάσματα, συζητήσεις, δράση, εντάσεις, συγκρούσεις, κείμενα, σκέψεις. Όλα χώραγαν και έδιναν χαρά και αίσθηση ελευθερίας. Ναι, και αυτοπραγμάτωση, δίχως να το συνειδητοποιείς τη στιγμή που συνέβαινε.

Ο χρόνος πίσω τώρα ξεχειλώνει. Μεγάλη ευρυχωρία έχει. Ξεκίνησα να πλοηγούμαι στα στάσιμα νερά του. Μέσα στα μνημόνια, στους αγώνες, στις ελπίδες, στην αποκάλυψη του «ρεαλισμού» των παλαιών συναγωνιστών και, βεβαίως, στην πολιτική αναστροφή του ΣΥΡΙΖΑ.