Πρόκειται για ένα σύνθετο κείμενο που δύσκολα χωράει σε μια συμβατική ειδολογική ταξινόμηση, μια και ο ποιητικός λόγος διαπλέκεται με τον πεζό, ενώ οι διακριτικές σκηνικές οδηγίες προσθέτουν στοιχεία θεατρικότητας. Θέμα του βιβλίου είναι η φύση της ενοχής, η αμφίδρομη ενοχική σχέση τού ανθρώπου με τη ζωή και τον θάνατο, με τον έρωτα, με τον μύθο και με την ιστορία, όπως η σχέση αυτή ολοκληρώνεται από τη γλώσσα, αλλά και από την ενοχή της ίδιας της γλώσσας και της πράξης τής γραφής.
Διαρκώς παρόντα, να περιφέρονται ανάμεσα στις αράδες, τα αδέσποτα, που ζουν και κινούνται με τη σοφία τής αδέσποτης φύσης τους.

Αποστασιοποιημένη και με αρκετές δόσεις (γκρίζου) χιούμορ, η γραφή του Σταύρου Ζαφειρίου αμφισβητεί και αυτο-αμφισβητείται, υπονομεύει και αυτο-υπονομεύεται, ακολουθώντας το νήμα ενός χαμένου χειρογράφου, που δεν χάθηκε ή δεν γράφτηκε ποτέ.