Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να αναδείξει τα ζητήματα που έχουν προκύψει από την ερμηνεία και εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 6 § 3 ν. 2664/1998, σε θεωρητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο, τόσο κατά το ουσιαστικό, αλλά κυρίως κατά το Κτηματολογικό Δικονομικό Δίκαιο, αναφορικά με τη διόρθωση ανακριβών κτηματολογικών εγγραφών.

Οι τελευταίες, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα και το βασικό αντικείμενο ρύθμισης των διατάξεων του Κτηματολογικού Δικαίου, δεν αποκλείεται να είναι ανακριβείς. Τούτο ενδέχεται να οφείλεται σε διάφορους λόγους, οι οποίοι πιθανόν να αφορούν σφάλματα ή παραλείψεις ακόμη και των ίδιων των ιδιοκτητών, που εμφιλοχωρούν κατά τη διαδικασία της κτηματογράφησης. Ανεξαρτήτως πάντως της αιτίας στην οποία αποδίδεται η ανακρίβεια των πρώτων κτηματολογικών εγγραφών, του νόμου μη διακρίνοντος, καθίσταται αναγκαία η διόρθωσή τους. Ιδιαιτέρως επιζήμιες είναι οι συνέπειες από άποψη ουσιαστικού δικαίου στην περίπτωση των ακινήτων με την ένδειξη «άγνωστου ιδιοκτήτη», καθώς η διάταξη του άρθρου 9 ν. 2664/1998 ορίζει ότι αυτά «ανήκουν στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου μόλις καταστεί οριστική η πρώτη εγγραφή». Ο αληθής δικαιούχος, στις περιπτώσεις αυτές, δεν μένει απροστάτευτος, καθώς διαθέτει στο δικονομικό του οπλοστάσιο κατ' αρχήν την αίτηση του άρθρου 6 § 3 ν. 2664/1998.