ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ;

Όταν απολύθηκα, τέλη του ’87, πέρασα από το Διακοφτό. Χιλιόμετρα πιο πέρα, ήταν το μέρος που έκανες διακοπές. Ήρθα εκεί και κάθισα σε ένα παγκάκι, στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Δίπλα μου ήταν παρατημένη μια περσινή εφημερίδα. Την πήρα και προσποιήθηκα ότι διαβάζω. Περίμενα το τρένο, να περάσει και να κατέβεις εσύ. Θα φόραγες, λέει, ένα ανοιχτόχρωμο καπέλο και θα κρατούσες μία φλοράλ ομπρέλα. Δεν υπήρχε τρένο, ούτε σταθμάρχης ούτε επιβάτες. Ο χρόνος πέρναγε αργά, σαν ταινία του Αγγελόπουλου. Έγινα ηθοποιός στο έργο της ζωής μου. Ξεβάφτηκα κι έφυγα.

Γιατί να θες τόσο ένα άνθρωπο κι όλοι οι άλλοι να είναι σκιές; Γιατί να φτάνεις στο σημείο, να αποκομίζεις την ύψιστη ηδονή από ένα συγκεκριμένο πλάσμα; Γιατί να μην υπάρχει φαρμακείο για αυτούς τους πόνους; Γιατί από πρίγκιπας να γίνεσαι ζητιάνος;