ο έ ρ ω τ ά ς μ ο υ έ γ ι ν ε α ν θ ρ ώ π ι ν ο ς

δεν έχω τίποτα δικό του
ούτε ένα γράμμα με δυο λέξεις και σφραγίδες
ή κάτι που να ’παιζε στα δάχτυλά του

και στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια
χωρίς να υπάρχει κάτι να τον θυμίζει
και τον νοσταλγώ

κάθε φορά που υπολογίζω ημερομηνίες και προθεσμίες
λες και μου ’χε δώσει σημείο συνάντησης στον χρόνο
και του κρατάω μούτρα

για μια δυο μέρες
που η αργοπορία του αυτή τόσο μου στοιχίζει
και το σώμα της απουσίας του με χορταίνει ακόμα

και ανατριχιάζω
γιατί μέχρι και η αφή μου ξεγελιέται τόσο εύκολα
όταν γλείφω τα δάχτυλά μου κάτω από το σεντόνι
και χάνω το μέτρημα καθώς γλιστράς ακόμη μέσα μου