Τούτη η αφήγηση, εάν δεν είναι κάτι που γίνεται στη φαντασία μου, θα ξετυλίξει τις αλήθειες της μνήμης μου -με την επιφύλαξη να καθοδηγούμαι από το θυμικό μου. Γιατί εγώ ήμουν εκείνη που πιο πολύ από όλους στερήθηκα πατρίδα και οικογένεια, στερήθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό ως μέρος μιας ολότητας. Και τώρα έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου.
Αισθάνομαι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την ανάγκη να βρεθώ στον τόπο μου και να βρω τη ρίζα της ύπαρξής μου. Η απουσία απέκτησε δικαίωμα στο όνομά μου, με λένε έκτη Κόρη.

Η τρέλα είναι καλός αγωγός της αλήθειας. Όταν η αντοχή εγκαταλείπει το τελευταίο ξέφτι και το περίγραμμα των ορίων χάσκει επικίνδυνα, δεν απομένει τίποτε άλλο παρά η φωνή μας.

Μια διαφορετική γυναίκα, η Έκτη, η ευρωπαία Καρυάτιδα, βρίσκει τη φωνή της. Αφηγείται τα παθήματα και τα κατορθώματα των θνητών μες στα χρόνια που στέκει μόνη. Και το δικό της πένθος, γαντζωμένο στο υφαντό της, παλινδρομεί και μπλέκεται στα λόγια της. Συνοδοιπόροι της στην αφήγηση, σαν χορός τραγωδίας, γυναίκες και άντρες που πάλεψαν, επέζησαν, έζησαν και δημιούργησαν.

Μαζί της κι άλλα Υφαντά που στέκουν μακριά από τον τόπο τους. Όλα επιζητούν την επιστροφή τους. Ή μια επανάσταση.