Οι Εξεγερμένες ψυχές είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο κυκλοφόρησε το 1908 στα αραβικά, προτού ο ίδιος αναχωρήσει για το εξωτερικό. Περιλαμβάνει τέσσερις νουβέλες ή εκτενή διηγήματα, που εκτυλίσσονται στον Λίβανο και δίνουν στον νεαρό Γκιμπράν την ευκαιρία να εκφράσει όλη του την αγανάκτηση εναντίον των αρχόντων, του κλήρου και των νομοθετών, και να καταγγείλει την υποδούλωση των λαών της Ανατολής σε ήθη κι έθιμα απαρχαιωμένα.

Το πρώτο αφήγημα, «Ουάρντα Αλ Χάνι», είναι ένα κατηγορητήριο ενάντια στους γάμους διά της βίας. Το δεύτερο, «Η κραυγή των τάφων», απηχεί την κραυγή τριών ανθρώπων τους οποίους η κοινωνία καταδίκασε άδικα σε θάνατο. Το τρίτο, «Το νυφικό κρεβάτι», πραγματεύεται την ιστορία μιας μνηστευμένης και του αγαπημένου της που έπεσαν θύματα των κοινωνικών συμβάσεων. Τέλος, ο «'Αθεος Χαλίλ» αφηγείται την ιστορία ενός αγνού νεαρού μοναχού που, έχοντας εκδιωχθεί από ένα πλούσιο μοναστήρι, συκοφαντηθεί και οδηγηθεί σε δίκη, οδηγεί με τη στάση του τους κατοίκους ενός χωριού να εξεγερθούν και ν' απαλλαγούν απ' το ζυγό της ντόπιας εξουσίας.

Ο ίδιος ο Γκιμπράν είχε κάποτε γράψει: «Πιστεύουν ότι είμαι σκληρός και καταστροφέας. Όμως τίποτε δεν μπορούμε να χτίσουμε εάν προηγουμένως δεν γκρεμίσουμε. Η ευγενική προσέγγιση δεν αφυπνίζει τους ανθρώπους». Οι Εξεγερμένες ψυχές είναι καρπός αυτής της διαπίστωσης. Πρόκειται για έργο στρατευμένο, έμπλεο ενός βίαιου, σφοδρού, νεανικού ρομαντισμού, το οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε ενοχλήσει τις πολιτικές και θρησκευτικές αρχές της εποχής.