Το 1976 η Ντέινα έχει μόλις κλείσει τα είκοσι έξι της και με του Κέβιν, του άντρα της, μετακομίζουν στο καινούργιο τους σπίτι, στο Λος ’ντζελες. Ξαφνικά κι ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της. Όταν συνέρχεται, βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους και αμέσως αντιλαμβάνεται ότι στο ποτάμι που βρίσκεται δίπλα της πνίγεται ένα μικρό παιδί. Δίχως δεύτερη σκέψη βουτάει στο νερό και το σώζει, αλλά βγαίνοντας την περιμένει στην όχθη ένας άνδρας που τη σημαδεύει με το όπλο του. Κι ενώ κινδυνεύει η ζωή της, βρίσκεται και πάλι πίσω στο διαμέρισμά της, μουσκεμένη ως το κόκαλο. Μόλις έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία της ζωής της, αλλά τότε δεν ήξερε ότι αυτό θα της συνέβαινε ξανά και ξανά...

Η Οκτάβια Μπάτλερ έχει πει ότι εν μέρει οφείλει την έμπνευσή της στη μητέρα της, που δούλευε σ όλη της τη ζωή σαν υπηρέτρια. Θυμάμαι να της λέω, "Δεν θα κάνω ποτέ αυτό που κάνεις, είναι απαίσιο"...

Κράτησα το σιωπηλό, πληγωμένο βλέμμα της για χρόνια μέσα μου μέχρι να το κατανοήσω. Δεν χρειάστηκε ν αφήσω το σχολείο στα δέκα μου, είχα πάντα ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη πάνω απ το κεφάλι μου επειδή η μητέρα μου ήταν πρόθυμη να κάνει δουλειές του ποδαριού και να δέχεται την ταπείνωση. ’νθρωποι σαν τη μητέρα μου δεν ήταν δειλοί ή φοβισμένοι, ήταν ήρωες. Αυτό θέλησα να δείξω με το "Εξ αίματος", με έναν τρόπο που δεν μπορεί να το κάνει η ιστορία των μαύρων".