ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Κάθε έξοδος, όπως κάθε ταξίδι, έχει ένα «από» (για το σημείο αφετηρίας της) και ένα «προς» (για την κατεύθυνσή της). Η έξοδος είτε αφορά ένα πρόσωπο είτε μια (εκκλησιαστική) κοινότητα γίνεται έξοδος από κάθε μορφής δουλεία και «θάνατο», από κάθε εγωιστική συσπείρωση, απομόνωση, αποκλειστικότητα, αφιλία, ακοινωνησία, αδικία, προς ένα άλλο υπόδειγμα ζωής που κινείται προς τον «άλλο» για συνύπαρξη, συμπόρευση, συμβίωση, συνεργασία κατευθύνεται προς έναν καινούργιο κόσμο, ο οποίος καταφάσκει τη ζωή και στον οποίο όλοι οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο δίκαια και ειρηνικά μεταξύ τους και με όλη τη δημιουργία.

Όποιο είδος σχέσης του ανθρώπου και της Εκκλησίας και να προσεγγίσουμε, με το Θεό, με το συνάνθρωπο, με τον κόσμο, με τις άλλες Εκκλησίες και θρησκείες, αυτή είναι εκστατική, είναι δηλαδή προϊόν μιας εξόδου από την ασφάλεια και τις βεβαιότητες της εσωτερικής αυτάρκειας και περιχαράκωσης και μιας πορείας που καταξιώνει και ολοκληρώνει τόσο το ανθρώπινο πρόσωπο ως κοινωνική οντότητα όσο και την Εκκλησία ως θεανθρώπινη κοινωνία.

Τα δώδεκα κείμενα του ανά χείρας βιβλίου γράφτηκαν σχεδόν όλα κατά την τριετία 2014-2017. Έχουν σχέση με την έννοια της εξόδου και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε οικουμενικά, εκκλησιολογικά, παιδαγωγικά, πολιτικά και κοινωνικοηθικα θέματα. Τα συνδέει η αγωνία της σύζευξης της διδασκαλίας της Εκκλησίας, και επομένως της θεολογίας της, με τη ζωή, η συνέχιση της εξόδου από τον κλειστό της χώρο, στον οποίο πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να απομονώνεται, στο προσκήνιο του κόσμου και στις περιοχές οδύνης του ανθρώπου. Η έκδοσή τους συμπίπτει με τη συμπλήρωση της εβδομηκονταετίας (1948 - 2018) από την ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, του οποίου κύριο και ουσιαστικό χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η έξοδος και ως έννοια και ως πράξη.