"Ο νέος αναγνώστης δύσκολα μπορεί να μην παρασυρθεί από την παθιασμένη πίστη, τη συμπυκνωμένη συντομία, τη διανοητική και στυλιστική δύναμη αυτού του εκπληκτικού φυλλαδίου. Είναι γραμμένο, σαν σε μία μοναδική δημιουργική έκρηξη, με επιγραμματικές φράσεις που σχεδόν φυσικά μετατρέπονται στους αξιομνημόνευτους αφορισμούς που έχουν γίνει γνωστοί πολύ πέρα από τον κόσμο της πολιτικής διαμάχης: από την εναρκτήρια φράση "Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του Κομμουνισμού" μέχρι την καταληκτική "Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο".

Στη μαρξική οπτική, όπως κι αν περιγράφουμε αυτήν την ιστορική στιγμή όπου "το περίβλημα αυτό σπάει", η πολιτική θα είναι ένα συστατικό στοιχείο σ' αυτήν. Το Μανιφέστο έχει διαβαστεί, πρωτίστως, ως ένα κείμενο ιστορικού αναπόφευκτου, και, πράγματι, η δύναμή του πηγάζει, σε μεγάλο βαθμό, από την πίστη που προσφέρει στους αναγνώστες του ότι ο καπιταλισμός ήταν αναπόφευκτα προορισμένος να θαφτεί από τους νεκροθάφτες του, και ότι τώρα - και όχι σε κάποια προηγούμενη περίοδο στην ιστορία οι συνθήκες για χειραφέτηση είχαν δημιουργηθεί. Εντούτοις, σε αντίθεση με διαδεδομένες παραδοχές -καθ' όσον πιστεύει ότι η ιστορική αλλαγή προχωράει μέσω των ανθρώπων που φτιάχνουν την δική τους ιστορία- δεν είναι ένα ντετερμινιστικό κείμενο. Οι τάφοι πρέπει να σκαφτούν από ή μέσω της ανθρώπινης δράσης".