Συνήθιζα να αισθάνομαι αποκομμένος, επειδή είμαι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Νόμιζα ότι δεν μπορώ να τρέχω και να παίζω όπως τα άλλα παιδιά. Μέχρι που μια μέρα, ενώ παρακολουθούσα τους φίλους μου να παίζουν μπάσκετ, είχα μια ιδέα. Αποφάσισα ότι, παρ’ όλο που δεν μπορώ να αφήσω το καροτσάκι μου, θα μπορούσα κι εγώ να μάθω να παίζω αυτό το παιχνίδι. Χρειάστηκε πολλή εξάσκηση, την οποία μερικές φορές έκανα μόνος μου και κάποιες άλλες φορές με τη βοήθεια των γονιών μου. Αλλά συνέχισα να βελτιώνομαι στο παιχνίδι μέχρι που τελικά έγινα μέλος της ομάδας!