Όπως και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής, και στη φιλοσοφία εμφιλοχωρούν αδυναμίες, όπως το πάθος προβολής και η δημιουργία εντυπώσεων για προσωπική προβολή, με συνέπεια να δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις ως προς την πραγματική αξία των φιλοσοφούντων που κάποτε μετέρχονται τον σοφιστικό λόγο.

Η περίπτωση του Gabriel Marcel είναι διαφορετική. Ο σεμνός φιλόσοφος δεν προσπάθησε να αυτοπροβληθεί ούτε να δημιουργήσει θόρυβο και εντυπώσεις. Το ογκώδες έργο του παρουσιάζει βέβαια αδυναμίες, όπως κάθε φιλοσοφική προσπάθεια, άλλως δεν θα ήταν φιλοσόφημα. Βρίσκουμε όμως στον στοχασμό του φιλοσόφου γόνιμα και πρωτότυπα στοιχεία τα οποία μας δημιουργούν ισχυρούς προβληματισμούς άξιους της αναστροφής μας όχι μόνο με τον φιλοσοφικό λόγο, αλλά και με τα ανθρώπινα-πανανθρώπινα προβλήματα. Από τις σελίδες του Gabriel Marcel αναδύεται μια συγκινούσα ευγένεια και πρωτοτυπία που μας επιστρέφει δημιουργικά στις έκπαγλες πηγές του φιλοσοφείν, στον θαυμασμό, στο χάρμα, στη δημιουργική έκπληξη. Μας δημιουργεί δηλαδή πολύτιμα συναισθήματα που είναι κατά βάθος αναλάμψεις και επιλάμψεις των ευγενέστερων βλέψεών μας. Ο αναγνώστης της παρούσας μετάφρασης θα το διαπιστώσει ως ειρηνικά ενσκύπτουσα αλήθεια πέρα από κάθε «υπηκοότητα».