Η πέμπτη ποιητική συλλογή του Βασίλη Μαρουλά υμνολογεί τον έρωτα και αφορίζει την απάθεια. Στο πρώτο μέρος, «Περί λαγονίων βρυχηθμών», καταγράφει στιγμές που βίωσε το πάθος άλλοτε ως θύμα κι άλλο ως θύτης πάντα, όμως, συναινώντας στην προδοσία του απόλυτου και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη ματαιότητα της αναζήτησης του παντοτινού. Ως ένας ακόμη ερωτευμένος με τον έρωτα, τον αναζητά παντού κι όπου τον βρίσκει κρατάει αναμνηστικά μέσα στο σακί του χρόνου που πάντα βιάζεται και τρέχει.

Στο δεύτερο μέρος, «Ετερόκλητοι βρό(γ)χοι», ως μέλος του κοπαδιού των κοινών θνητών, παρατηρεί τις σφαγές στα Κολοσσαία της καθημερινότητας ως μια συνήθη διαδικασία και τις διακυμάνσεις στις τιμές πώλησης των ανθρώπινων αξιών στα ανταλλακτήρια αξιωμάτων. Είναι άραγε η μοναχικότητα μια πράξη επαναστατική ή μια παράδοση άνευ όρων στην πλήρη απογοήτευση; Το μέλλον (αν έρθει) θα δείξει ποιο είναι το σωστό.