...Ο κύκλος των εξαρτήσεων τείνει εδώ να κλείσει όπως συμβαίνει και με τις αλλεπάλληλες νοηματικές του αναπροσαρμογές. Έτσι το Ecce Homo που ακολουθεί και ολοκληρώνει το δρομολόγιο του σκεπτικιστή στο οδυνηρά παρεξηγημένο μονοπάτι, είναι το πιο επιβλητικό επεισόδιο μιας από θέση εξαντλητικής έκφρασης, αντίθετης εξ αρχής προς σύσσωμες τις υφιστάμενες φυσιοκρατικές εμπεδώσεις. Όπως είναι βέβαια και ένα πείραμα διαφυγής από τα ιερατικά περιθώρια του θέματος, που μονάχα εγωιστικά και αυτό-αναφορικά μπορεί πλέον να αποδώσει η ανάγνωσή του. Πράγματι ό,τι καθόριζε έως τότε το είδος των εμπειριών του καλλιτέχνη με σημείο εκκίνησης τις υλικές φινέτσες των ερεθισμάτων του από τον περίγυρο, έχει χαθεί. Και ο χαρακτήρας μιας τέτοιας απώλειας, μιας τέτοιας θεληματικής αποχής από τις φόρμουλες της συμπάθειας και η απομύζηση του ήδη υπάρχοντος δια του ματιού του υπεισέρχονται δικαιωματικά σε εκείνη την ποιητική της διαμαρτυρίας, ο ρυθμός της οποίας ανταποκρίνεται όχι πλέον στο παλλόμενο κάδρο της φύσης και τις όποιες ερεθιστικές ποικιλίες της, αλλά στο εσωτερικό Εγώ και τη δικαιοδοσία του να σημαίνει από πάντα και δια πάντα ως «Είναι» σύμφωνα με τις επιτάσεις του καθαρού συναισθήματος. “Ecce Homo” λοιπόν, ή άλλως «ο υπέρ ημών ταπεινωθείς ως ο άνθρωπος του πόνου» να αποτελεί το motto αλλά και το νόημα της παράστασης του εαυτού πίσω από τα πλάνα της ανιαρής ομοιομορφίας των καιρών και τις εξίσου ρηχές ανεκδοτικές πληροφορίες. “Ecce Homo” υπό την έννοια μιας μετά-νεωτερικής απολογίας για κάτι που τώρα μας διαφεύγει και που ελάχιστα κατέχουμε την ακριβή σημασία των λέξεων. Γιατί με τούτον τον πίνακα ο άλλοτε σταθερά προβλέψιμος Corinth έσπασε όλες τις νόρμες της οπτικής κατανόησης και περιέλαβε στις συντεταγμένες της εικόνας σαν εχέγγυα της αλήθειάς της το συγκεχυμένο πάθος μιας απόλυτα ψυχικής εκχείλισης. Η μόνη εξήγηση για αυτήν την αλαζονικά «συνένοχη» πόζα -πόζα δοσμένη στον τύπο του «Ιησού στο Πραιτόριο»-προέρχεται από το σκίτσο που προηγήθηκε της τελικής εκτέλεσης, με τις δανεισμένες από τον Paul Gerhard (1607-1670) πρώτες στροφές του Τραγουδιού του Πάθους να διεκδικούν επάξια τη θέση της υπογραφής: Ω κεφάλι γεμάτο αίμα, πληγές, πόνο και χλεύη, χαιρετώ σε!