"Γραμμένο λίγους μήνες πριν από τον τραγικό χαμό του, το Dissipatio H.G. (Humani Generis) είναι το πιο προσωπικό, μύχιο μυθιστόρημα του Μορσέλι. Φέρνει στον νου μια εξομολόγηση που ισοδυναμεί με συνειδητή χειρονομία αποχαιρετισμού.

Ένας άνδρας υποχόνδριος, ανθρωποφοβικός, αποφασίζει να πνιγεί σε μια λιμνούλα στη σπηλιά του βουνού. Την τελευταία στιγμή αλλάζει γνώμη και γυρίζει πίσω. Το ανθρώπινο είδος, ακριβώς σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, εξαφανίστηκε, εξατμίστηκε. Παραδόξως, η ανθρωπότητα εκπροσωπείται τώρα από ένα άτομο που ετοιμαζόταν να την εγκαταλείψει. Με φόντο την απόλυτη μοναξιά και τη σιωπή που διακόπτεται μονάχα από ήχους ζώων ή το βουητό των μηχανών που συνεχίζουν να λειτουργούν, ο πρωταγωνιστής ψάχνει για κάποιον άλλο επιζώντα. Μια ανήκουστη συλλογική τουριστική μετανάστευση ή μήπως η ανθρωπότητα "αγγελοποιήθηκε μαζικά";

Ο Μορσέλι μάς μεταφέρει με αξιοθαύμαστη οξύνοια όλες τις αντιδράσεις του επιζώντος, που κυμαίνονται από μια δυσοίωνη ειρωνεία, σχεδόν ευφορία, ως τη "σολιψιστική υπεροψία". Στους έρημους δρόμους της Χρυσούπολης (σαφώς η Ζυρίχη) που καλύπτονται πλέον από ένα ελαφρύ στρώμα κοπριάς, ξεπροβάλλουν, άξαφνα, νεραγκούλες και ραδίκια και ο τελευταίος άνθρωπος, που ήδη ήταν τελείως μόνος ανάμεσα στους ανθρώπους, κάθεται και περιμένει. Ο μοναδικός επιζών είναι ένας εκλεκτός ή, ακριβώς αυτός, ο κολασμένος;"