Λένε, πως όταν τελείωσε ο Θεός τη ρυμοτομία τής γης, πήρε από το κτήμα του χουφτιές ανθρώπινες ψυχές και ράντισε όλους τους δρόμους. Αλλες πέσανε σε βίλες, άλλες σε καλύβες, άλλες σε μαγαζιά, άλλες σπάσανε χέρια, πόδια και νύχτα μέρα βρίζανε τον Πανάγαθο που τους βρόντηξε στο χώμα και γινήκανε μισερές, άλλες ψυχές δεν προλάβανε να βρούνε ούτε σπίτι ούτε απάγκιο μα ούτε και σύντροφο και όταν ζητήσανε από τους άλλους μια γωνιά οι άλλοι τους έδειξαν με το δάχτυλο τον ουρανό. Έτσι, που λες, γινήκανε οι γειτονιές κι έτσι βγήκε και το «έχει ο Θεός».

Η Διονυσία δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Είναι Η περίπτωση! Μιλάμε για ένα ψυχογράφημα αρνητικού ή τοξικού ανθρώπου, που κάποιος ως θεατής ίσως μπορέσει να της δικαιολογήσει κάποια αντίδραση, αλλά ως «παθών» να βρει τις εξάρσεις του χαρακτήρα της ακραίες. Το προφίλ ενός τέτοιου ανθρώπου εμβαθύνεται στο έργο «Διονυσία η σκατόψυχη» που, εκτός από τους «τσουρουφλισμένους», μιλάει και η ίδια η Διονυσία αιτιολογώντας τις αφορμές, ακόμα και τις αιτίες σφυρηλάτησης τού χαρακτήρα της, αναφέροντας στοιχεία από τα νεανικά της χρόνια, την εργασία και το συναδελφικό περιβάλλον της, καθώς επίσης και από τις διάφορες συγκυρίες τής καθημερινής ζωής της. Το δε τέλος της... συνταρακτικό!