ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ

Η δασκάλα εικαστικών Αντρια Ζαφειράκου έσπαγε πάντα τους κανόνες. Στο σχολείο της, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου του Λονδίνου όπου μιλιούνται πάνω από εκατό διαφορετικές γλώσσες, μπορούσε να αντιλαμβάνεται αμέσως τις επείγουσες ανάγκες: για επιδιόρθωση σχολικών στολών, για την κλήση των κοινωνικών υπηρεσιών, για την προστασία ευάλωτων εφήβων από συμμορίες. Και προσάρμοζε κάθε της μάθημα στους μαθητές της, πιστεύοντας με πάθος στη δύναμη της τέχνης να «ξεκλειδώνει» τα ψυχικά τραύματα ή να χαρίζει σε ένα βουβό παιδί την αυτοπεποίθηση που του έλειπε για να μιλήσει. Διαρκώς αποδεικνυόταν πως είχε δίκιο.

Έτσι, όταν το 2018 η Αντρια κέρδισε το χρηματικό έπαθλο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που συνόδευσε τη βράβευσή της με το Global Teacher Prize, ήξερε ακριβώς πού θα διοχετεύονταν τα χρήματα αυτά: πίσω στην καλλιτεχνική εκπαίδευση για όλους. Γιατί σήμερα η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου εφαρμόζει περικοπές δαπανών και αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών που καταστρέφουν το μάθημα των εικαστικών, ενώ η άρνησή της να ασχοληθεί με τις πιο σοβαρές απειλές που αντιμετωπίζουν τα παιδιά-διαδικτυακός εκφοβισμός, βία μεταξύ συμμοριών, πείνα και στέρηση- σπρώχνει τους δασκάλους να αναλάβουν ρόλο προστάτη και φρουρού στην πρώτη γραμμή.

Η ιστορία της Αντριας αποτελεί ένα ενωτικό κάλεσμα αφύπνισης που αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της ζωής των μαθητών σήμερα? την ίδια στιγμή, με τρόπο που δεν μπορεί παρά να συγκινεί, μας φέρνει σε επαφή με τους εξαιρετικούς ανθρώπους που διαμορφώνουν την επόμενη γενιά.