Προσδίδοντας αξιοπρέπεια και αυθεντικότητα στις μαρτυρίες των καθημερινών ανθρώπων που γενικότερα αποκλείονται από τον δημόσιο λόγο και τη δημόσια θέα, η εικαστική γλώσσα της Βένιας Δημητρακοπούλου μετατρέπεται σε όπλο αποκατάστασης και χειραφέτησης με μεγάλη συμβολική ισχύ, και συμβάλλει να επιτευχθεί ο θεμελιώδης στόχος των κοινωνιολόγων συνεργατών της, του Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Franz Schultheis: να βγάλουν τους καθημερινούς ανθρώπους από το σκοτάδι, από την ανυπαρξία, να τους μεταμορφώσουν σε καθρέφτες, που μέσα τους οι παρατηρητές μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, να δουν αντικατοπτρισμένη τη δική τους θέση και τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης τους.

H ίδια η εμπειρία, που προέκυψε από αυτή τη συνεργασία, προσέφερε τη δυνατότητα στους τρεις δημιουργούς να απευθύνουν, μέσα από το βιβλίο Διάλογοι, κάλεσμα προς όλους όσους μπορούν να συμβάλουν στη συγκρότηση μιας νέας μορφής αποτελεσματικής παρέμβασης των διανοουμένων, προκειμένου να απαντηθούν τα τρία ερωτήματα-κλειδιά του σημερινού κοινωνικού κόσμου σε κρίση: «σε ποια κοινωνία ζούμε;», «σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζούμε;» και «πώς θα φτάσουμε εκεί;», απαντήσεις που προϋποθέτουν και συνεπάγονται μια ριζοσπαστική επαναπολιτικοποίηση της πολιτικής που έχει αποπολιτικοποιηθεί στα χέρια μιας διεθνούς τάξης τεχνοκρατών.