Η ελληνική μυθολογία, με την πλούσια ερωτική της ποικιλομορφία, δεν οριοθετεί τη σεξουαλική επιθυμία. Δεν αποφαίνεται, δεν καταδικάζει, δεν εξοβελίζει. Αντίθετα, μας προσφέρει μια εικόνα του έρωτα ως δύναμης μεταμορφωτικής, επικίνδυνης, δημιουργικής, αρχαίας και συνεχώς παρούσας.

Ο μύθος λειτουργεί ως καθρέφτης της συνείδησης. Μέσα του βλέπουμε τις αντοχές μιας κοινωνίας απέναντι στην επιθυμία, τις μορφές που παίρνει ο έρωτας, τις φωνές που αναγνωρίζονται ή αποσιωπώνται. Στους μύθους, το σώμα δεν κρύβεται. Αντιθέτως, το σώμα μιλά, μεταμορφώνεται, ονομάζεται, τιμάται ή θρηνείται. Κι έτσι, γίνεται μέσο αυτογνωσίας.

Η σύγχρονη ανάγνωση αυτών των ιστοριών δεν γίνεται για να τις «εκμοντερνίσουμε» ή να τις στρατεύσουμε σε κάποια ιδεολογία. Γίνεται γιατί οι μύθοι δεν πεθαίνουν. Συνεχίζουν να λειτουργούν ως ψυχικά αποθέματα, ως λογικά παραδείγματα, ως αισθητικές καταγραφές. Και πάντοτε αποκαλύπτουν κάτι για την εποχή που τους διαβάζει.