Το «Δασικό δίκαιο και Εθνικό Κτηματολόγιο» συνιστά μια σοβαρήεπιστημονική προσπάθεια συνθέσεως τεσσάρων κλάδων του Δικαίου: Εμπράγματου, Κτηματολογικού, Δασικού και Περιβαλλοντικού Δικαίου. Το δασικό φαινόμενο ρυθμίζεται στην ουσιαστική και λειτουργική σύνθεση των παραπάνω κλάδων του Δικαίου.

Βάση εκκινήσεως αποτελεί το Δασικό Δίκαιο από το 1836 μέχρι σήμερα. Από τις θεμελιώδεις έννοιες και αρχές των παραπάνω κλάδων του Δικαίου (λ.χ. το δάσος ως ακίνητο και ως γεωτεμάχιο, αρχές της αειφορίας και της βιώσιμης αναπτύξεως) μέχρι τις λεπτομερέστατες ρυθμίσεις (λ.χ. τις εγκρίσεις επεμβάσεων σε δάση και δασικές εκτάσεις για τουριστικές εγκαταστάσεις, αλλά και τη ρύθμιση για τα καστανολίβαδα) παρακολουθείται μια ολόκληρη διαδρομή στο χρόνο (λ.χ. ν. 998/1979, αλλά και άρθρα 153-155 ν. 4389/2016) και στον τόπο (λ.χ. δάση υπό κτηματογράφηση και δάση λειτουργούντος Κτηματολογίου).

Τα ποικίλα όργανα (δασικά και κτηματολογικά), οι εναλλασσόμενες αρμοδιότητές τους, οι αποφάσεις τους (λ.χ. των ΕΠ. Ε.Α.), τα θιγόμενα συμφέροντα (Δημοσίου ή ιδιωτών), η εναλλαγή αμάχητων και μαχητών τεκμηρίων, σε συνδυασμό με την εξαιρετικά σημαντική συμβολή της νομολογίας συνθέτουν ένα πεδίο που ενδιαφέρει άμεσα κάθε νομικό της πράξης ή της θεωρίας.

Δεσπόζουσα είναι η προσφυγή σε δικαστικές αποφάσεις τόσο του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, όσο και του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά και γενικότερα των λοιπών δικαστηρίων. Είναι χαρακτηριστικό του Κτηματολογικού Δασικού Δικαίου το ότι έχει στην κυριολεξία διαμορφωθεί υπό το καθεστώς της παλαιότερης και της νεότατης νομολογίας.