Ο Carol Reed βρίσκεται δικαιωματικά ανάμεσα στους καλύτερους βρετανούς σκηνοθέτες της ιστορίας. Το όνομα του, όμως, δεν έχει σε καμιά περίπτωση την απήχηση συναδέλφων του όπως ο Hitchcock ή ο Kubrick, δημιουργών των οποίων η υπογραφή είναι άμεσα αναγνωρίσιμη ακόμη κι από τον πλέον περιστασιακό θεατή. Για κάποιους αυτή η αδυναμία του Reed να κάνει το επώνυμό του συνώνυμο ενός λαμπρού σπουδαίου σινεμά έχει να κάνει με την ίδια του τη φύση, με την ανάγκη του να τραβήξει τον εαυτό του πίσω, για να κάνει χώρο στο έργο του, για να έρθει το έργο του στο φως. Αυτή η νοοτροπία του χάρισε τον τίτλο του «σκηνοθέτη χωρίς ιδιότητες» ενός καλλιτέχνη που δεν κατόρθωσε να αφήσει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στο έργο του. Αυτή η θεώρηση, όμως, αν δεν καταδικαστεί ως κοντόφθαλμη, σίγουρα θα θεωρηθεί κατάφορα άδικη. Όχι μόνο γιατί στη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του ο Reed κατόρθωσε να διασχίσει ολόκληρη σχεδόν την γκάμα των κινηματογραφικών ειδών, από το μιούζικαλ μέχρι το θρίλερ και από το δράμα στην κωμωδία, παραδίδοντας κάθε φορά τεχνικά άρτιες και σκηνοθετικά επιδέξιες δημιουργίες, αλλά κυρίως γιατί μέσα από την ελάχιστα «προσωπική» ματιά του κατόρθωσε συχνά να συλλάβει ολοκάθαρες εικόνες της βρετανικής κοινωνίας και νοοτροπίας.

Το γεγονός ότι το πολύπλευρο ταλέντο του Reed, η πλατιά ματιά και η δημιουργική του ευρηματικότητα συμπυκνώνονται στο μυαλό των περισσότερων στον συγκλονιστικό Τρίτο άνθρωπο ή στον οσκαρικό Όλιβερ αποτελεί μια από τις πιο ατυχείς υπεραπλουστεύσεις στην ιστορία του σινεμά.