Σημειώσεις ενός παράδοξου μελετητή του Ευριπίδη; Ένας Δραματοθεραπευτής αναλαμβάνει ν’ ανακουφίσει τους ήρωες στις Βάκχες; Τραγούδια για την Ήπειρο (αδελφή του Πενθέα); Οντισιόν για έναν ρόλο που δεν υπάρχει;

Στη νουβέλα Caput mortuum [1392], με τον υπότιτλο Φάρσα αφανισμού, ο Μισέλ Φάις, με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη, μιλάει για τη σαγήνη της βίας, την οικογενειακή αποσύνθεση, την πολιτική αποχαλίνωση, τη σεξουαλική ρευστότητα, τη μεταφυσική κατάπτωση, αλλά και τη μετέπειτα αισθητική και ιδεολογική εργαλειοποίησή τους στη συνείδηση του αναγνώστη και του θεατή ενός τόσο οριακού και αμφίσημου κειμένου. Ο Φάις κουρδίζει μια κυκλικά διαμελισμένη αφήγηση (αντανάκλαση του διαμελισμένου Πενθέα), εναλλάσσοντας το κωμικό με το αποτρόπαιο, το οικείο με το άδηλο, το επινοημένο με το αρχετυπικό.

Caput mortuum (mortum/mortem) σημαίνει νεκρό κεφάλι ή άχρηστα υπολείμματα οξείδωσης μετάλλων. Πρόκειται για μια ουσία που χρησιμοποιήθηκε τόσο στην αλχημεία όσο και στη ζωγραφική, ενώ 1392 είναι ο αριθμός των στίχων στην κατάλοιπη τραγωδία του Ευριπίδη, την οποία έγραψε αυτοεξόριστος στην Πέλλα της Μακεδονίας και παραστάθηκε στην Αθήνα (405 π.Χ.) έναν χρόνο μετά τον θάνατό του.

Με αυτό το βιβλίο κλείνει ο κύκλος της αυτοπροσωπογραφίας ενός άλλου μιας μακράς, άτυπης τετραλογίας: Το μέλι και η στάχτη του Θεού (2002), Ελληνική αϋπνία (2004), Η Ερευνήτρια (2020).